بیرسن خانم همسر محی الدین کور اوغلو  با رز 

- "... بیرسن "(نام خانم)

- "بیر" (یک) ... "سن "(تو)

محی الدین کور اوغلو در حالیکه به همسر خنده رویش با انگشت اشاره می کرد و چایی در دست داشت این کلمات را می گفت... « بیر»...« سن» ... به زبان فارسی یعنی چیزی مثل « تنها تو»...

رستوران نیمه تاریک بود و حتم دارم بیرسن بارها این کلمه را شنیده بود ولی مثل ما طوری ذوق می کرد انگار بار اوله میشنوه...

و الان توی ماشین بودیم و آی تک پسر محی الدین کارتونیست سرشناس و پیر کارتون ترکیه به مزار بیرسن می رفتیم. بیرسن کوراوغلو درست سال آخر سال روز عید دنیای خودش را عوض کرد. زمانی که همه با شک و تردیدو گاهی ترس به احتمال پایان جهان در 30/12/2012 فکر می کردند درست در همان روز تنها دنیای بیرسن به پایان رسید.

محی الدین در صندلی جلو نشسته است و می گویم : استانبول دیگر برای ما رنگ و طعمی ندارد.

یادم می یاد که در همه ده مسافرت قبلی به استانبول یک وعده حداقل مهمان بیرسن خانم می شدیم یا در مهمانی خانه های کارتونیست ها این بیرسن بودکه نشاط و شادی را به جمع و مهمان ها اضافه می کرد.

سر راه خواستم نگه دارند تا گل بخرم و دو گلدان خریدم چه عجیب که قیمتشان خیلی ارزان بود. قبرهای اینها از سنگ نیست.اطرافش سنگ هست و داخلش مثل باغچه گل می کاریم . از ماشین که پیاده شدیم از میان درختان و قبرها به سوی قبر بیرسن راه می افتیم. درخت های گوجه قرمز و میوه و زرد آلو آنقدر بار آورده اند که بر روی قبر ها سر خم کرده اند.

اشعار خیام را زمزمه می کنم:

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است

در بند سر زلف نگاری بوده است

این دسته که بر گردن او می بینی

دستی است که بر گردن یاری بوده است

همان روزی که از تبریز خارج می شدیم بزرگترین عمویم هم دنیای خود را عوض کرد و یادم هست بالای سر جنازه اش نشسته بودم و به صحبتهایش فکر می کردم که ما هم گوجه و آلبالو و زرد آلو می شویم. حالا این آلبالو ها چقدر با معنی ترند چقدر با آدم حرف می زنند.چقدر میخواهند خوب باشند...درک کنند. گوش کنند...

رز حالا درک نکرده بود که بیرسن، نزدیک ترین دوست خارجی اش را از دست داده است. یعنی زیاد متوجهش نکرده بودیم. اما سر قبر که رسید و عکسش را دید خیلی گریه کرد آنقدر که همه ما گریه کردیم حتی کوراوغلو...بی صدا میگریست انگار تازه تازه میفهمد معنی مرگ چیست...

فاتحه ای میخوانم ...محی االدین میگوید: رز عمر تو دراز باد..

میگویم نه استاد طولش مهم نیست کاش مثل بیر سن خانم همیشه شاد زندگی کند

با کمک آیتک و محی الدین کوروغلو گلها را توی باغچه کاشتیم و چون رز گریه اش طولانی شد آنجا را با دلی گرفته و بغضی خفه کننده ترک کردیم.

کامیل یاووز توی آتلیه اش منتظر ما بود .میزبان جنتلمن و فکوری که با هوش و ذکاوت خود توانسته بود در شهری مثل استانبول آموزشگاهی سه طبقه بخرد و آنجا را همان شکلی که من دوست داشتم طراحی کند و به بچه های علاقمند تدریس کند .

دارکو هم از مونته نگرو آنجا بود. کامیل یاووز از شاگردانش با انواع خوراکی ها پذیرایی می کندچون طول ساعت تدریس زیاد است.

من هم دستبه قلم می شوم و کارتون دارکو و محی الدین وآیتک و شاگردان یاووز را تک به تک قلمی می کنم. در این حین متوجه صدای یکی از والدین می شوم که با همسر خود صحبت می کند : « نه ، صبر کن ،خیلی جالبه یه معلم خیلیبا مهارت برای این پیدا کرده ایم»

در واقع رز دارد برای یک دختر سه ساله کارتون یاد می دهد و پدر آن دختر که برای سپردن پسر بزرگش مراجعه کرده بود ساعتی با علاقه و هیجان به پای درس رز می نشیند.

کامیل یاووز بر خلاف من خیلی جدی و صبور است و در کلاس آنقدر خودش را خسته می کند که یاد بیست سال قبل خودم می افتم.بیست سال قبلی که من هم مثل او به تک تک کارهای هنرجوها رسیدگی می کردم.

وقتی کامیل یاووز می فهمد نزدیک 1500 نفر هنرجو در آموزشگاه هایم دارم تعجب می کند. البته باید این را اضافه کنم که شهریه های ما خیلی پایین تر از آتجاست.

عصر در ضیافت دیگری شرکت می کنیم که کامیل یاووز و همسرش ، مصطفی کارتونیست روزنامه جمهوریت با همسرش و کوکسال کارتونیست مشهور و محقق بزرگ ترکیه با همسرش در آن حضور دارند.

کوکسال با اینکه بالای 60 سال دارد اما با علاقه شدید کلاس آموزشی زبان فارسی می رود و در طول این چند روز خیلی کمکش کردم اشکالات خودش را رفع کند. کلمات را می تواند بخواند ولی معانی آنها را متوجه نمی شود که مثلا قلم همان کالم استانبولی است با لهجه متفاوت خیلی خوشحال می شود.کوکسال علاقمند است ابروباد که یک هنر زیباست را در تبریز یاد بدهد.

سر شام ماهی های سرخ شده کوچکی هستند که وقتی رز برای آنها دلسوزی می کند خانم ها تصمیم می گیرند ماهی نخورند . از آجیلی که بچه ها برای بدرقه ام داده بودند یک قوطی باز می کنم و البته خوششان می آید.

بعد سلیمه خانم همسر یاووز نقابهای شاهانه آورده که رز را خیلی خوشحال می کند. رز شروع می کند به کشیدن کارتون خانم ها و آنها با هورا هیجان و تشویق آنها را از او می گیرند.نورای خانم که تصویرگر مشهوری است و همسر کوکسال است خودش کتابهای خوبی تصویر گری کرده شروع به کشیدن تصویر رز می کند، در این حین خانم ها غایب می شوند و بعد از دقایقی بر می گردند و می بینیم کلی برای رز هدایا ( وسایل نقاشی ) خریده اند که شرمنده می شوم و مدام از آنها تشکر می کنم.

هم موقعی که آتلیه استانبول بودیم و هم موقع برگشتن از رستوران مهدیه دنبال خرید است و به زور از فروشگاه ها خارج می شود. اجناس ترکیه هم کیفیت بالایی دارند و هم تنوعی دارند که خانم ها را کلا داغون می کند.

در این جشنواره ضیافتهای دیگری هم داشتیم که مربوط به آقای اردوغان بود. اردوغان که اصلا باور نمی کنم 82 سال دارد ودبیر مسابقه ی فیر پلی بود. بار اول که در ورودی کمیته ی ملی المپیک ترکیه دیدم با صمیمیت گفت : «ای رحیم چوخ حوش گلدین » من تصور می کردم شاید 60 ساله باشد اما انرژی این پیرمرد واقعا مثال زدنی بود و با دقت در داوری نظرات کمیته را می گفت، کارها را می شناخت، از کارتونیست ها شناخت دقیقی داشت و نسبت به کار خود منظم بود، جدی و حساس بود ، او سر شام خاطره ای از مرحوم جعفر زورلو را تعریف کرد که بسیار جالب بود و چند خاطره ای از کارتونیست های دیگر.

مهدیه که مزه ی غذاها را امتحان می کرد بعد از خوردن یک غذا متوجه شد گوشت اختاپوس بوده ...و اما هتل رجیدنس مارینو که گفت یکی از بهترین هتل های دنیاست هتل دو طبقه ی مخصوص انسانهای مهم ... و رجیدنس آن یک هتل رویایی و مثال زدنی است . جلوی تراس اتاق ما درست روبروی ما فواره های هوشمند با آهنگ تعبیه شده بودند و بعد از فواره ها دریا قرار داشت با کشتی های شخصی که در عرشه آنها مراسم های عروسی برگزار می شد. نظافت، زیبایی و خدمات هتل مثال زدنی بود و در بین تمام مسافرتهایم این بهترین احترام و ارزش دادن به هنرمندانی بود که باید به هم کامیل یاووز و هم آقای اردوغان تبریک گفت و از آنها به خاطر مهمان نوازیشان تشکر کرد.

اغلب زمانهایی که در هتل بودم دوربینهای آموزشگاه ها را باز می کردم و در برنامه اینترنتی به همکارانم وصل می شدم و فعالیت های موزه و آنها را بصورت زنده کنترل می کردم اما روز آخر به دلیل حضور زیادم در این فضای مجازی اینترنت را هم مهدیه هم یاووز ممنوع کردند

از جاهاي ديدني ديگر بازديد از بزرگترين آكواريوم دنيا بود كه واقعاً بايد به طراحان آنها احسنت گفت چرا كه حتي با وجود پول هم خيلي از معماران و طراحان؛توانايي طراحي چنين فضاهايي را ندارند. در بدو ورود 35 ليره ؛ پول بليط كه معادل پنجاه هزار تومان بود توسط كاميل براي همه ما و كوكسال و داركو پرداخت شد.بعد فروشگاه بزرگي كه فقط وسايل مخصوص دريا را مي فروختند و يك عروسك گران قيمت توسط ياووز و داركو و يكي ديگر توسط داركو خريداري و به رز هديه شد و نهايتاً ديدن كوسه ها از چند سانتي متري آنهم كوسه هاي خطرناك پلنگي و انواع موجودات دريايي از نزديكترين فضاي ممكن ؛ تجربه جالبي بود حتي قسمتي بود كه مي توانستي آنها را لمس كني البته مسئولیت گاز گرفته شدن توسط خرچنگ ها یا ماهی های درنده با خودت بود و البته باید قبلا دستانتان را هم جلوی مامور ان قسمت کاملا می شستید...

داوري فيرپلي به گونه اي بود كه داوران دست به دست كارتونها را مي چرخاندند و هر كس كارتون مورد علاقه خود را انتخاب مي كرد. بعد در مورد آنها راي گيري مي شد و اگر راي لازم را به دست مي اوردند و مشابه نداشتند روي ميز چيده مي شدند.در اين قسمت بعد از بحث و دفاعيات و نظرات راي مخفي كسب مي شد و با جمع آراء نهايتاً نفرات اول و برگزيده ها مشخص مي شدند مثل تمام داوري هاي جدي در اينجا هم بحث و صحبت فراوان بود ولي آقاي اردوغان به خوبي آنها را با منش دموكرات خود حل و فصل مي كرد.

ياووز با ماشين گران قيمت خود ؛ما را از فرودگاه گرفت و به فرودگاه برگرداند در طول اقامت ما برنامه ها را تدارك ديد استامبول را نشانمان داد. و كارش را كلاً تعطيل كرد.

یاووز ما را به خانه اش برد. تعامل خوبی با کارتونیستهای دنیا دارد. مشابهات را میشناسد..تا اين دقيقه هميشه تصور مي كردم من ميزبان خيلي خوبي براي هفتاد كارتونيست بزرگ خارجي درتبريز بوده ام اما ياووز اين تصورم را كلاً باطل كرد. بابت اين مسافرت زيبا؛ آشنايي با داركوي متواضعي كه خيلي صحبتهاي مفيدي در مورد كشورش؛ هنر و كارتون دنيا رد و بدل كرديم و هم اين خاطرات زيبا از دوستانم بخصوص ياووز متشكرم.

.