زندگی با کاریکاتور
جشنواره کاریکاتور بهره وری، سعی نموده تا با نگاهی همه جانبه به آثار دریافتی، نگاهی بی خط از مرز جریانات فکری و سیاسی نهد و با دیدگاهی هنرمندانه به ارزیابی طرحهای نشسته در باور خلاق شرکت کنندگان، نشیند و نکته جالب از این جشنواره، حضور داورانی است که روزی در ادوار گذشته خود در لباس رقابت، پای در عرصه داشتند و حال در قامت قضاوت، چشم به طرحهایی دارند که از ایران و جهان به موضوع بهره وری شده است.
مهمتر از نتیجه نهایی که تا چند روز دیگر در مراسم اختتامیه اعلام خواهد شد، به یادگار ماندن آثاری است که نگاه متفاوت خالقانی از نقاط مختلف جهان دارد. از خاک ایران عزیز تا آن سوی سیاه آفریقا، هر کدام با طرحی، نگاه خود را از قاب هنر به سیمای مخاطبین میسپارند.
علی درخشی، از جمله داوران چهارمین دوره از جشنواره کاریکاتور بهره وری است که خود اندیشهای خلاق از طراحی موضوعات دارد. او در این مصاحبه، نقطه نظراتش را با ما در میان گذاشت.
- شرایط داوری را در چهارمین دوره از برگزاری چگونه دیدید؟
در خصوص داوری این دوره واقعا کار سختی داشتیم. چرا که آثاری ارزنده از ایران و جهان دریافت کردیم که واقعا در سطح کیفی بالایی بود و این مساله، انتخاب آثار برتر را سخت میکرد. مثلا اساتیدی شرکت کردند که در دنیا شناخته شده هستند. من قبلا در جشنوارههای دیگری هم داور بودهام اما هیچ وقت انقدر چالش نداشته ام.
- تا چه حد در خصوص آرای نهایی به هماهنگی رسیدید؟
تعداد گروههای داوری جهت جمع بندی معمولا بصورت فرد انتخاب میشود. برای این دسته از جشنوارهها که موضوع خاصی را دنبال میکنند، مساله مفهوم ارایه شده در اثر بسیار مهم است. داورها شامل ۲ گروه مدیریتی و هنری بودند و ما در جلساتی با یکدیگر توانستیم آثار را نمایش داده و نظر بدهیم. این آثار را ابتدا روی دیوار نشان داده و یک برآورد کلی کردیم و سپس براساس کیفیت آثار، قضاوت نهایی در خصوص آثار حذف شده به عمل آمد. آثار حذفی را بیشتر کرده تا در نهایت به تعداد حدود ۲۰ نفر برسیم. داوری در یک جلسه اتفاق افتاد و تعداد نفرات اول و دوم و سوم انتخاب شدند تا در روز ۲۴ مهرماه اعلام عمومی گردند.
- چه پیشنهادی برای اجرای بهتر این جشنواره دارید؟
به نظرم مساله مهم در جشنواره ها، نحوه برپایی آثار در نمایشگاه عمومی است. چون آثاری ارزشمند و با فکر از سوی کاریکاتوریستها عرضه شده است و حیف است مورد نگاه عموم قرار نگیرد. میزان استقبال از این آثار بسیار مهم است و تاثیری که در فرهنگ جامعه خواهد داشت که نهایتا به سمت بهره وری بهتر در کشور حرکت کنیم. باید برنامه ریزی کنیم که این کاریکاتورها را چگونه عرضه کنیم و فقط در قالب ارائه در کتاب نباشد. در مورد آثار باید خبررسانی و انعکاس بهتری در رسانهها و مطبوعات صورت گیرد تا مردم و مدیران در جریان برگزاری این جشنوارهی مهم باشند.
- به عنوان یک کاریکاتوریست حرفه ای، چه محدودیتهایی را در کشور احساس میکنید؟
با توجه به این که برگزاری و حضور در جشنوارهها بسیار خوب است اما من کار مطبوعاتی را بسیار میپسندم که متاسفانه در آن بخش، ما خیلی ضعیف عمل میکنیم. به هرحال یکسری محدودیتها در مطبوعات باعث شده تا آنها دست به عصا حرکت کنند. در مطبوعات و با مخاطب است که کاریکاتوریست رشد میکند. کاریکاتور همزاد مطبوعات است و همراه با آن شکل گرفت. جشنوارهها هم به عنوان مکمل کار، میتوانند در رشد کاریکاتور موثر باشند.
- در آخرین سوال میخواهم تا از دریچه نگاه خود، کاریکاتور را تعریف نمایید.
برای من، کاریکاتور عین زندگی است و سخت است که بتوان زندگی را تعریف کرد. در کاریکاتور زندگی میکنیم. این رشته چیزی بین نقاشی و روزنامه نگاری بوده و بیشتر تصویرگری است که باید چاشنی طنز را اضافه کرد. کاریکاتور زائیدهی چند رشته هنری است و تلفیقی از مسایل مختلف را در بر میگیرد .