یادداشت هفته 41

کارتونیستهای مولف کم شده اند. کارتونیستهای دهه هفتاد هرکدام برای کارهای خود شخصیت و اصالتی داشتند همان کارتونیستها که مکررا از سوی کارتونیستهای امروزی مورد تقلید قرار می گیرند.داشتن این نگاه شخصی که از کاراکترها تا نوع خط و اجرا ، زاویه دید یا نوع اغراق و شیوه نگاه به دنیا را در بر می گرفت از بزرگمهر تا نیستانی ها از درم بخش تا کوثر و از صافی تا عربانی بسیار متفاوت بود. در واقع کارتونیستها بدون امضا از هویت کارشان شناخته می شدند. اگر کاری از پویان را می دیدید میتوانستید تشخیص دهید با بهرامی چقدر فرق دارد یا اگر پاکشیر را از گربه اش تشخیص نمی دادید جمال را از هاشورش حتما تشخیص می دادید. شجاعی یا علیزاده و کیاست و کارتونیستهای آن دوره ها سبک کارشان مشخص بود. اکنون این مرزها چنان مشوش و قاطی هم شده اند که تشخیص هیچ کاری از کارتونیستها مقدور نیست.دنیای کارتون ایران اصالت ماقبل را ندارد. کاری را میبینم و تصور میکنم کروگر کشیده بعد میبینم یک هنرمند داخلی کشیده...یا نمیتوانم بولیگان را از یک دوست تشخیص دهم...دهها درم بخش وجود دارند که حداکثر خلاقیتشان رنگی کردن آن نگاه است... این نشان می دهد ما راه را گم کرده ایم. ما شدیدا به کارتونیستهای مولف در بین جوانها نیاز داریم چون کارتون هنری نامحدود و وسیع است ...این به کمی کتاب خواندن. دیدن کار...جسارت اجرا ...و خلاقیت نیاز دارد.